मध्य रातको कबिता

बर्षातको ऋतुसँग तिम्रो नयनका तुलना नभईदिएको भए,
आम्मा कसम म गुलाफको फुलको गाथामा तिम्रो मुस्कुराहट समेट्थे ।
एकोहोरो कठ्याङ्रिदो शिशिरमा पुङ्केशर उमार्थे,
तिम्रै बक्षस्थलमा पत्रदल सपार्थेँ ।
बाँकी के थियो र स्त्रिकेशर ?
उनलाई कोपिलामा समाहित हुन हकार्थें ।
म कुनै ऋतु थिइन,फन्फनी घुमिरहने ।
मान्थ्यौ त सकार्थें,नत्र जिन्दगी के छ र ?
बसन्त मै झर्ने गरी झपार्थे,
तिम्रो आँशुको मुल्य यहाँ कसले बुझ्छन र ?
आफ्नै मौलिक परिभाषामा जीवन बदल्थेन ,
मध्य रातमा उठेर कबिता किन लेख्थें ?