नजर

"ल त्यो खरको छानामा अली अली प्वाल पर्नु ठाउँ ठाउँमा । अनी खै आगनमा दाउराको चङ्गा बना भन्या हैन ? गरीब किसानको घरमा ग्यासले पकाउछ ? अनी यो पिढीमा सुकेको घास र पराल ल्याएर छर्नु । सके सम्म घर फोहोर देखाउनु पर्छ । " आभाष बेग्लै धारको नेपाली चलचित्र निर्माण र निर्देशन गर्ने युवा निर्माता तथा निर्देशक हुन । उनी समाजिक मनोबिज्ञान केलाउन खप्पिस मानिन्छन । समाजमा भएका कुरिती तथा बिसंगतीलाई चलचित्र मार्फत दर्शाउनु उनको प्रमुख बिशेषता हो । अभिनयमा संवादका अलावा शरीरिक हाउभाउलाई प्रस्तुत गर्न सक्ने भएकोले उनलाई चलचित्र क्षेत्रमा 'साइकोलोगिष्ट ' पनि भनिन्छ । उनको एउटै सिद्धान्त छ - जिबनलाई नाट्क र नाटक लाई जिबन सोच्नु पर्छ ।

"ओेइ राजिप हिरोनी किन न आएको एती बेला सम्म " आभाष स्पट ब्वाइसँग जङिन्छन ।

"खै आईपुग्नु भो रे । मेक अप रुममा " स्पट ब्वाइ तर्किदै जवाफ फर्काउछ

अली खरिलो स्वभावको भएको कारण आभाषसँग कोही पनि हत पत बिवाद गर्दैनन । ३० बर्षको उमेर मै तिल चामल झै फुलेको कपाल । खैरो सादा कमिज - पाइन्ट भिरेको । पावर फुल चस्मा । गढेको आँखा, ख्याउटे गाला । बोल्दा खेरी आँखामा नियालेर हेर्ने भएकोले उनी सँग सिधा कुरा गर्न कोही पनि रुचाउदैनन ।

"ल सब रेडी छ । हिरो हिरोनीलाई बोलाएरले भन्या सुनिनस "

"ओक सर "

'नजर' उनको चौथो चलचित्र हो । यस चलचित्रमा कसरी एउटा गरीब किसानको दाम्पत्य जिबन आर्थिक अभावको कारण छिन्न भिन्न हुन्छ भनेर देखाइएको छ । गरीब पती दश नङ्रा खियाए साहुको ऋण तिर्न नसकेपछी बिल्लीबाठ हुनबाट बच्न पत्नी वाध्य भएर परपुरुषलाई शरीर सुम्पिन पुग्छिन । यो कुराको चाल पाए पनि पती थाहा नभए झै गरी रहन्छ । भने पत्नी लुकाउन माइतीबाट सापट लिएको बहाना गर्छिन । अन्त्यमा रहस्य खुल्छ । पत्नी चरित्रहिनता बोध गरेर आत्महत्या गर्छिन भने पती आफ्नो लाछीपनाले पत्नी गुमाएको पिडामा पागल हुन्छ । यसरी चलचित्र समाप्त हुन्छ । अहिले सम्म निर्माण गरेका सबै चलचित्र अत्याधिक सफल भए पनि नजरले नयाँ रेकर्ड राख्ने आशाका साथ निकै मेहनत गरेका छन सम्पूर्ण टिमले ।

" ल । तिमी आज अरुसँग सुतेर आएको पहिलो दिन । डाइलग याद छ हैन ? तिमी सत्यकिशोर आउँदा ढोका खोल्न आउनु । अनी उसले दिन भरी कहाँ गएको भनेर सोध्दा डल्ली कान्छीसँग घास काट्न जादा ढिला भएको भन्नु । तर सुन । सिधा आँखामा हेर्ने होइन । कहिले दाउरातिर हेर्नु , कहिले आफ्नो फरिया मिलाए जस्तो गर्नु । पतीको आँखामा हेर्नु तर एकै एकै छिन मात्र । कहिले कहिले डराए जस्तो गर्नु है । अनी कहिले केही भन्न लगेको जस्तो गर्नु । "

"हस सर । अनी बोल्दा संवादमा ध्यान नदिनु भन्नु भएको हैन ? त्यो कसरी गर्ने ? "

"ध्यान नदिनु भन्नाले सके सम्म कुराकानी छोट्याएर प्रसँग बदल्न खोज । " आभाष हिरोनीलाई सम्झाउछन र भन्छन

"अनी तिमी सत्यकिशोर तिमीलाई आज थाहा हुन्छ तिम्रो बुढी अर्कैसँग सल्किएको भन्ने । खेत जोतेर आउन साथ ढोका ढक ढक गर्नु । अनी बुढीको मुखमा राम्रोसँग नियाल्नु । उसको हरेक हाउ भाउ याद गरे जस्तो गर्नु । अनी अध्यारो मुख लगाउनु । र त्यती बोल्न नखोजे जस्तो गर्नु । ठीक छ ? "

"ओक सर "

" ल एभरी थिङ्स रेडी । ल आ आफ्नो ठाउँमा जाने ।
लाइट रेडी - रेडी
साउन्ड रेडी - रेडी
क्यामरा रेडी - रेडी
क्लाप - सिन ६7 टेक १
एक्सन
ढक ढक

"ए आउनु भयो । "

" अ । आज दिनभरी काँ गा " कोदालो दिदै भन्छ ।

" ए त्यो डल्ली कान्छीले घास काट्न साथी बोलाई । अनी त्यही गा कि "

"कट " आभाष चिच्याउछन " त्यसरी प्रष्ट भन्ने होइन । आफु अरुसँग सुतेर आएको कुरा तिम्रो मनमा छ । अनी यो कुरा लुकाउनु छ । यसरी प्रष्ट बोल्न सकिन्छ ? "

" के था सर मलाई मैले त्यस्तो गरेको छैन । " हाँस्दै भन्छिन ।

"अनी के मैले चै गर्न गएको छु त ? क्या कुरा गर्छौ " आफु पनि हाँस्दै जवाफ दिन्छ " जिबनलाई नाट्क सम्झ, नाट्कलाई जिबन । अनी तिमी सफल हुन्छौ । "

" सर यसरी लोग्नेलाई धोका दिनु भन्दा त बरु मर्छु नि । यस्तो पाप नि गर्नु ? " हिरोनी आभाषलाई ब्यङ्य गर्दै भन्छिन ।

" त्यस्तो होइन । जब तिम्रो पेटमा अन्नको दाना हुँदैन नि त्यो बेला तिम्रो सबै आदर्श र चरित्र उडेर जान्छ । मान्छेले सुरुमा पेटको बारेमा सोच्छ अनी मात्र समाज र आदर्शको कुरा गर्छ । ल फेरी टेक लिउ "

एभरी थिङ्स रेडी
ओके रेडी
एक्सन
क्लाप - सिन ६7 टेक २

ढक ढक

" ए आउनु भयो । "

" अ । दिन भरी का गा " कोदालो दिदै भन्छ ।

" ए त्यो ...डल्ली कान्छी (दाउरामा हेर्दै ) ...घास काट्न जाउ भनी ( फरिया मिलाउदै )...अनी त्यही ढिला भो "

" अनी के भन्छे त डल्ली ?"(तल देखी माथि सम्म हेर्दै)

" केही न केही .....अनुहार अध्यारो देख्छु नि के भो ? (कोदालोमा हेर्दै ) भोक लागे जाउ । साग भात बनाछु (भान्सा तिर हेर्दै ) । डल्लीकोबाट चामल ल्या । "

" ल म गोडा पखालेर आउछु (आखामा नियाल्दै )त पस्किदै गर "
कट । तिम्रो हाउ भाउ त्यती राम्रो भएन तैपनी ठिकै छ । इट्स ईनफ ।

भान्सामा एभरी थिङ्स रेडी ?
रेडी सर
क्लाप - सिन 68 टेक 1
एक्सन

भत्किएको सानो चुलो । छेउमा डढेको कसौडी । सानो ताप्केमा सर्लङ देखिने साग र पानीको तरकारी । बाङिएको सिलावरको पुन्यौ । एउटा पित्तलको थाल अर्को सिलावर । भात पस्किदा ध्यान जादैन । कता कती डराए जस्तो गर्छिन ।

" कती हालेको । तलाई खै त ?" सत्यकिशोर प्रश्न गर्छ

" हैन छ मलाई (डेक्ची मा हेर्दै )। तपाईं खानु न (अनुहार म एक झलक हेर्छिन )

"के भो तलाई आज । अली अनौठो देख्छु नि " तल देखी माथि सम्म नियाल्दै हेर्छ

" ह...केही हैन (भात खाँदै )...पेट सन्चो नहोला जस्तो छ । खासै केही हैन "

"के गरिस र डल्लीकोमा ?"

" हँ ...झस्किदै केही होइन...त्यती घास काटेर एक छिन् बसे । अनी चिया खाएर आएको हो । " एकै स्वरमा कुरा सक्छिन ।

ल सुत्ने बेलाको सिन लिउ । एभरी थिङ्स रेडी ?
रेडी सर
लाइट रेडी - रेडी
साउन्ड रेडी - रेडी
क्यामरा रेडी - रेडी
क्लाप - सिन 69 टेक 1

अध्यारो, सानो कोठा एकाछेउमा सानो टुकीको ज्वालाको छेउमा बिडी लिएर बसेको सत्यकिशोर । झ्यालबाट चन्द्रमाको प्रकाशको सानो झुल्को छिरिरहेको हुन्छ । साबित्री पातलो डस्ना भएको पलङको एका छेउमा पल्टिएकी हुन्छिन । सुन्यतालाई चिर्दै

"पुर्णे साहुको कती छ ?" लामो स्वर तान्दै भन्छिन ।

"खै लिएको त बिस हजार थियो । ब्याज र स्याजले तिस नाघिसक्यो भन्छ । यो पाला पनि बाली भसक्कै पर्‍यो पतेराले । ब्याज तिर्न न त सकिएला जस्तो छैन । ऋण चुक्ता गर्ने त कहिले कहिले । ब्याज तिरेन भने त त्यो सन्की ले घर बाटै निकाल्छ । अस्ती देखिनस काले सार्की लाई कस्तो गर्‍यो ? उफ ..." ( लामो श्वास तान्छ )

"त्यही त ( सुस्केरा हाल्दै )ब्याजको लागि म भाउजुको माइतीमा मागौला भनेको । तपाईं हुन्न भन्नु हुन्छ । "

" खै दिन्छन र ? दिन्छन भने माग न त । खै ओढ्ने दे " पलङमा घुस्रिदै भन्छ । "आज धेरै थाकिएको छ । "

" मेरो पनि पेट दुख्ला जस्तो भएको छ । " पर सर्दै भन्छिन ।

"कट । धेरै राम्रो टेक भो । आजलाई प्याक अप गर । के हो महोदय तपाईं त आफ्नै श्रीमतीलाई झै गर्नु हुदो रहेछ । " हासो छोड्दै ।" साचै त परेको छैन नि । "

"सर साचै यस्तै दु:ख परे पनि म श्रीमतीलाई त्यस्तो गर्न दिन्न । त्यती लाछी पनि बन्नु ?" छाती फुलाउदै भन्छ ।

" तपाईंको पेट भरिएको छ अहिले । त्यही भएर यस्तो कुरा गर्नु हुन्छ । जसको कुनै बाटो नै हुँदैन नि वाध्य भएर यस्तो गर्छन् । त्यो बेला लाछी भन्ने शब्द नै हुँदैन । भोको पेटमा आदर्शको कुरा हुँदैन । यदी बुझ्नुहोस् । "
आभाषको अगाडि बिबाद गर्ने सधैं फिक्का लाग्छन । उनको तर्कको अगाडि कसैको जोड चल्दैन । स्पटको सबै काम जिम्मा दिएर आफ्नो कार लिएर घर आउछ ।

साझको सात बजेको हुन्छ । सेतो रङ्को भिता , रातो टायलको छाना । अगाडि अग्लो गेट , छेउमा हरियो दुबोको चौर । बाटोमा लहरै बास्नादार फुलहरु । कार ग्यारेज भित्र राखेर ढोकाको घन्टी बजाउछ । दुई तीन पटक बजाएपछी केही समय पछी काम गर्ने केटी निस्किन्छ ।

" कमला, पवित्रा खै त " आभाष प्रश्न गर्छ

" पवित्रा आन्टी त एउटा केटासँग मोटर साइकलमा जानु भयो । "

" को केटा ?" शंकालु प्रश्न गर्छ

" खै भन्नु भएन मैले कौसीबाट देखेको "

दुबै जना माथि जान्छन । आभाष सोफामा बसेर सोच मग्न हुन्छ - आज त कही जान्छु भनेको थिएन । कम्प्युटर क्लास त सकी सक्यो , फेरीको केटा लिन आएछ ?

"खाना पस्कियु अंकल " - कमला भान्साबाट चिच्याउछिन

" हँ...(अल्छी मान्दै) पख अहिले आन्टी आएपछी । "

केही समय पछी ढोकाको घन्टी बज्छ । आभाष आँफै खोल्न तल जान्छ ।

" कहाँ गएको यस बेला ?" आभाष सहज प्रश्न गर्छ ।

" म ...(आखामा हेर्दै ) त्यही कम्प्युटरमा(गेट तिर हेर्दै )...केही आएन भने सिक्न आउनु भन्नु भएको थियो (आखामा हेर्दै ) सरले । अनी गा को ( ओठ थर्थराउदै )...तपाइ चाडै आउनु भएछ त ( प्रसँग बादल्न खोज्छिन )...शुटिङ भएन ?"

आभाष पवित्राको अनुहारमा राम्रोसँग नियाल्छ । उनको ओठको थर थर त्यही हो जुन शुटिङमा साबित्रीको ओठमा चाहिएको थियो । उनको आँखाको अस्थिरताले त्यही सन्केत गर्छ जुन शुटिङमा साबित्रीको गरेको थियो । त्यो बोल्दा अड्किनु, बोलीमा ध्यान नदिनु र लगतै प्रसँग बादल्न खोज्नु । यि तिनै कुरा हुन जुन बिहान आभाषले साबित्रीलाई सिकाएको थियो । उनको अभिनयमा बरु कमजोरी देखिएको थियो, तर पवित्राको अनुहारमा स्पष्ट छ त्यही कुरा ।

" एह । हैन बिहान भनेको थिएनौ त्यही भएर सोधेको । " - आभाष निहुरिएर जवाफ दिन्छ । कृतिम हासो छोड्दै " जाउ माथि खाना रेडी भईसक्यो । "

पवित्रा आभाष भन्दा अलिक छिटो छिटो भर्र्याङ् उक्लेर माथि चढ्छिन । उनको हिडाइमा बाटो बिर्सेंको छनक देखिन्छ । यो त्यही हिडाइहो जुन साबित्रीलाई जती सिकाउदा पनि गर्न सकेकी थिईनन । कता कता हराएको झै देखिने उनको हिडाइको गती पनि समान थिएन ।

आभाष डाइनिङ टेबलमा पर्खिन्छ । सेतो टायलले टलक्क टल्किएको भान्सा । कप बोर्ड भरी लहरै आकर्षक भाडाहरु सजिएको । छेउमा ग्यास चुलो, सँगै राइस कुकरमा भात, सफा देखिने कराइमा कुखुराको मासु र डेक्चीमा दाल ।
एक छिनमा पवित्रा भान्सामा प्रबेश गर्छिन । मलिन र हतास देखिने अनुहार लिएर आँफै खाना पस्किन तम्सिन्छिन ।

"अनी सुटिङ कस्तो भयो त ?" आफुलाई नियाली रहेको भान पाएपछी सुन्यता चिर्छिन ।

" ठिकै भयो । किन आज कहाँबाट सुटिङको कुरा गर्न मन लाग्यो तिमीलाई "? ब्यङ्य गर्दै सोध्छ ।

" हैन त्यतिकै " कुरा छल्दै उत्तर दिन्छिन ।
खाना खादा पनि आभाषले नियाली रहेको हुन्छ । उनको खवाइमा त्यही सन्केत देख्छ जुन उसले सुटिङमा सिकाएको थियो । आभाषको शंका बढ्दै जान्छ । खाना खाइन्जेल सोचिरहन्छ कतै उसको 'नजर'को कथा आफ्नै जिबनमा दोहोरिदै छ कि भनेर ।

फराकिलो बेड रुमको बीचमा रहेको गुलाबी मखमली तन्नामा पल्टेर आभाष सोच मग्न हुन्छ । " यसको चाल चलन आज परिवर्तन भएको छ । पक्कै पनि त्यही केटासँग लसपस हुनु पर्छ । समातेर एक थप्पड हानु जस्तो । फेरी हानेर के गर्ने ? यदी होइन रहेछ भने ? मेरै बिष्लेषण मात्र सहि हुन्छ भन्ने पनि छैन नि । ( रिमोट दबाउछ )फेरी यसरी नबोली नबोली बस्दा पछी नजरको कथा जस्तै पो हुने हो कि ? हैन यसलाई के कमी छ र यहाँ ? राजकुमारी राखेको छु । नपुग्दो के छ र ? जे भने त्यही पुर्याएकै छु । फेरी किन त्यसो गरी ? आज मात्र यस्तो भएको हो कि , पहिलै देखी हो ? ( रिमोट थिच्दै ) खै के गरौ गरौ । भनौ भने गलत पर्ला , नभनौ भने नजरको कथा जस्तै दोहोरिएला । उफ्फ ( पानी खान्छ )

" सुत्ने हैन ? बत्ती निभाइ दिउँ " पबित्रा प्रश्न गर्छिन ।

" हँ ( झस्किदै ) हुन्छ "
पवित्रा एकापट्टी फर्किएर सुत्छिन । आभाष पुन सोचमा डुब्छ " भोली बिहान जाने बेला सम्झाउछु । आज सुतोस । फेरी केही भन्नु हुन्न रुन थालि हाल्छे । जे पर्ला पर्ला एक पटक सोध्नु नै जाती हुन्छ " आभाष पनि सोच्दा सोच्दै अर्को तिर फर्केर निदाउछ ।

बिहान पवित्रा चिया लिएर आभाषलाई उठाउछिन । उठेर खाटको तकियामा अढेस चिया लिन्छ ।

" अ सुन । (चियामा नियाल्दै ) हिजो कहाँ गएको रे " बिस्तारै प्रश्न गर्छ ।

" किन ? कम्प्युटर क्लासमा हो । किन र ?" आतिदै उत्तर दिन्छिन ।

" क्लास सकेपछी पनि किन जानुपर्ने ? तैपनी त्यो केटासँग त्यसरी मोटर साईकलमा हिंडेको मलाई मन पर्दैन । अनी तिम्रो त हाउ भाउ नै चेन्ज भएको थियो । के भयो र त्यस्तो ? आज देखी जानु पर्दैन । " रिसाउदै गाली गर्छ ।

" के गरेको छु र मैले ?" पवित्रा रुदै भान्सा तिर लाग्छिन ।
चिया सकाएर आभाष केही नबोली सुटिङ तिर लाग्छ ।

सुटिङ गर्न उसको मुड चलेको छैन तैपनी हिरो हिरोनी कन्ट्राक्ट डेट अनुसार सुटिङ गर्न वाध्य हुन्छ । आज साबित्रीले माइतीबाट पैसा ल्याएको भनेर आफ्नो देह बेचेर ल्याएको पैसा ल्याएर दिन्छिन । सत्यकिशोरलाई थाहा हुन्छ उसले त्यो पैसा भाउजुको माइतीबाट ल्याएको होइन , जिउ बेचेर ल्याएको भनेर । तर अचानक साबित्रीको भाउजु, साबित्री र सत्यकिशोरको एक साथ भेट हुन्छ । साबित्रीले कुरा लुकाउन नसक्ने स्थिती आउछ । सत्यकिशोरले अझ पनि थाहा नपाए झै गर्न नसक्ने हुन्छ ।

"एभरी थिङ्स रेडी ?" आभाष मुड नचले पनि सुटिङ सुरु गर्छ
साउन्ड रेडी - रेडी
लाइट रेडी - रेडी
क्यामेरा रेडी - रेडी
क्लाप - सिन 69 टेक 1
एक्सन

घरको भत्किएको आगनमा सत्यकिशोर उभिएको हुन्छ , साबित्री घोप्टो परेर रुदै हुन्छिन ।

" तलाई बेश्या, अर्कासँग सुतेर ल्याउन अलिकती लाज लागेन । (एक थप्पड लगाउदै ) बरु मलाई भन्थिस , अली धेरै कमाउ भनेर । म जे गर्थे गर्थे । अब कुन मुख देखाउछेस मेरो अगाडि ?" सत्यकिशोर मुख रातो पारे चिच्याउछ ।
साबित्री केही बोल्न सक्दिनन । मात्र रोइरहन्छिन ।

" जा बेश्या तेरो मुख नदेखा सत्यकिशोर फन्केर घरबाट बाहिर निस्किन्छ ।

आभाष सुटिङ मै टोलाइरहन्छ । उ भर्खर आफु घरबाट आएको कुरा सम्झिन्छ । सधैं हासेर घरबाट क्रम आज तोडिन्छ । उसको मानसपटलमा पवित्राको परिवर्तित हाउ भाउ । उसको बेला बेलामा झस्कनु, हिडाइमा नियन्त्रण नहुनु ।

" सर..." स्पट ब्वाइले बोलाउछ " सिन चेन्ज गर्ने होइन ?" डाइलग सकी सकेको हुन्छ आभाषलाई याद हुँदैन । उसले 'कट भन्न समेत बिर्सिन्छ ।

" ए ल अर्को सिन लिउ " झस्किदै यता उता हेर्दै भन्छ ।

अन्तिम सिन सुरु हुन्छ जसमा सत्यकिशोरले आफ्नो लाछी पनको लागि माफी माग्न चाहन्छ । उसलाई पहिलाई थाहा भए पनि आफु हुतिहारा बनेर थाहा नपाए जस्तो गरेको कुरा साबित्रीलाई भन्न चाहन्छ । र एक अर्कालाई माफी दिई बाँकी जिबन गरीबी मै भए पनि स्नेहका साथ बिताउने भनेर घर फर्किन्छ । तर साझ घर फर्किदा साबित्री झुण्डेर आत्महत्या गरिसकेकी हुन्छिन । भने सत्यकिशोर पागल बनेर लाश त्यही छोडेर घरबाट निस्कन्छ ।
स्पट ब्वाइले साबित्रीलाई सुरक्षित साथ दलिनमा मोटो डोरीले झुण्डाउछन । आवश्यक मेक अप गरिसके पछी क्यामेरा म्यान सोध्छ

" सर सुरु गरौ "
सबै रेडी जना रेडी
साउन्ड रेडी - रेडी
लाइट रेडी - रेडी
क्यामेरा रेडी - रेडी
क्लाप - सिन 75 टेक 1

"ओके एक्सन " आभाष अभिनयमा ध्यान नै नदिकनै सुरु गर्छ ।
अध्यारो सुत्ने कोठाको एका छेउमा एउटा कुर्सी लडी रहेको हुन्छ । झ्यालबाट मधुरो प्रकाशको झल्कोले साबित्री अनुहार देखी स्तन सम्मको भाग टल्किएको हुन्छ । बाँकी शरीर मधुरो देखिन्छ । कुममा च्यातिएको ब्लाउजको स्तन वरिपरि आसुले भिजेको हुन्छ । सुन्निएको आँखा, निलो कलेटी परेको ओठ । उनको अनुहार अझै पनि निर्दोष देखिन्छ । सत्यकिशोर रुदै प्रबेश गर्छ

" यो के गर्यौ । मलाई माफ गर साबित्री । ( झुण्डिएको लाशलाई अङालो हाल्दै ) मैले चाहेको भए रोक्न सक्थे । मलाई थाहा थियो तिम्रो माइतीबाट पैसा आउनै सक्दैन भन्ने । तर तिमीलाई रोकिन । मलाई थाहा थियो तिमीले यस्तै नराम्रो काम गर्न सक्छौ भन्ने तर मैले रोकिन । म पापी हुँ म हत्यारा हुँ म दोषी हुँ ।

यि डाइलोग चलिरहदा आभाषको आँखामा पवित्रा घुमिरहन्छिन । बिहान गाली गरेको , रुदै भान्सामा छिरेको । उसले साबित्रीको झुण्डिरहेको लाशमा पवित्रालाई देख्छ । रुदै गरेको पवित्र जुन आभाषले गाली गरेको रिसमा झुण्डिरहेको छ । र रोइरहेको सत्यकिशोरमा आफुलाई देख्छ । आफुलाई दोषी पाउछ । बेकार गाली गरेछु जस्तो भान हुन्छ । उसमा डरको मात्रा बढ्दै जान्छ, सानो शंकाले आफ्नो भर्खर बसेको घर उझाड हुने डरले उ झन झन गल्दै जान्छ । सत्यकिशोर लाश समातेर रुदा सँग सँगै आभाषको आँखा पनि रसाउदै जान्छ । उसका खुट्टाहरु लग लग काम्न थाल्छ । सत्यकिशोर रुदै रुदै चुप लागेर लाश हेर्दै हेर्दै आफ्नो कपाल भुत्ल्याउदै कोठा बाहिर निस्कन्छ । आभाष आफु पागल भएको भान हुन्छ । तिब्र शंका उपशन्काका बाणले उसको मगज छिया छिया पारेको भान हुन्छ । थुचुक्क भुइमा बसेर टाउकोमा हात राखेर घोप्टो पर्छ ।

" सर के भयो सर " क्यामेरा म्यान र अन्य स्पट ब्वाइ आभाषलाई घेरिएर सोध्छन

" हँ ( झस्कदै ) केही होइन । उसका हात खुट्टाले काम गर्न छाड्छन् । " पानी ल्याउ त अलिकती " आँखा रुमालले पुछ्दै पानी माग्छ ।

" सरलाई सन्चो भएन कि । के भयो सर ?" क्यामेरा म्यान सोध्छ

" खासै केही होइन ( पानी घट् घट् पिउदै ) आज सुटिङ एती नै गरौ । मलाई मुड छैन आज है "
लगतै आभाषको मोबाइल बज्छ ।

" अ भन कमला " ओठ थर्थराउदै बोल्छ

" अंकल घरमा छिटो आउनु न ।" कमला आत्तिदै बोल्छिन " बित्यासै पर्‍यो छिटो आउनु "

" ए के भयो । के भन्छे यो । होइन होला " आभाष अत्तालिदै जवाफ दिन्छ । उसको आँखामा झुण्डिरहेको पवित्राको अनुहार झल झली आउछ अघीको साबित्रीको अभिनय जस्तै । उसको हंसले ठाउँ छोड्छ । दौडिदै कार स्टार्ट गर्छ ।

" के भयो के " कार चलाऊदै सोध्छ । तर फोन कटी सक्छ । फेरी फोन गर्छ तर नेट्वर्क खराबले संपर्क हुन सक्दैन । फेरी पवित्राको मोबाईलमा गर्छ तर उठ्दैन । उसको शंकाको बेग झन बढ्छ । कारसँगै मुटुको धड्कन पनि बढ्दै बढ्दै जान्छ । घर पुग्दा सम्म जिउ पसिनाले निथ्रुक्क भईसक्छ । कार गेट मै छोडेर आत्तिदै घर भित्र छिर्छ । घरमा सुन्यता छाएको हुन्छ । कसैको आवाज पनि सुनिदैन । लग लग कामेका खुट्टाले भर्र्याङ् चढ्ने हिम्मत नै गर्न सक्दैन । उसको भित्रैबाट आत्म मरेर गएको भान हुन्छ । भर्र्याङ्का प्रत्येक सिडीले सँगै उसको पश्चातापको मात्रा बढ्दै जान्छ । आफ्नो बेकारको शंकाले पत्नी गुमाएको शोकले बिछिप्त हुँदै जान्छ ।

सिधै बेड रुममा प्रबेश गर्छ । कपडाहरु लथालिङ हुने गरी निकालिएको हुन्छ । तन्ना बिग्रिएको , चान चुन पैसा छरिएको । दराजको पैसा राख्ने सेफ खुल्ला हुन्छ । उसले सोच्नै सक्दैन के भएको भनेर । कमलालाई बोलाउछ तर उनी पनि हुन्नन । लगतै उसको आँखा एनामा जान्छ । त्यहा एउटा साधा कागज टासिएको देख्छ र थर थर कामेको हातले निकालेर पढ्छ ।

"आभाष

तिमीसँग मेरो विवाह एउटा सम्झौता थियो , बाध्यताको सम्झौता । मैले जिबन भर एउटैसँग मात्र प्रेम गरे त्यो हो मेरो अरुण । अरुणलाई मैले विवाहपछी पनि भुल्न सकिन र उसले मलाई भुल्न सकेन । उसैसँग भेट्ने बहानामा म कम्प्युटर क्लास जान थालेको हो । मलाई कम्प्युटर सिकाउने पनि अरुण नै हो । हिजोको तिम्रो शंकाले हाम्रो भेट्ने बाटो नै बन्द गरेपछी मैले वाध्य भएर यो निर्णय गर्नु परेको हो । म अरुणसँग जादै छु । उसले मलाई अझ पनि उत्तिनै माया गर्छ ।
मलाई खोज्ने प्रयास नगर । जे भयो त्यसको लागि मलाई माफ गर ।

पवित्रा "

आभाषको आँखाबाट तरर आशु बग्छ । उसले केही सोच्न सक्दैन । र आफ्नो मोबाइलबाट फोन लगाउछ ।

" हेल्लो । " भासिएको स्वरमा बोल्छ " बिजय जि "

"हजुर सर "

"हेल्लो बिजय जि । सुटिङ स्टप गरी दिनु । स्टोरी अलिकती चेन्ज गर्नु पर्‍यो "

"ओक सर "