Thursday 22 January 2009

हेराइ

म अहिले हेल्सिन्कीको मुटुमा छु । जमिन भन्दा दुई तल्ला मुनीको स्थानमा छु जुन रेल, बस, मेट्रो र ट्रामको सँगम स्थल हो । दिउसोको ३:३० बजेको छ । दुई जोडी हिंड्ने भर्र्याङ् तल मेट्रो तिर जादै छन, दुई जोडी माथि आउँदै छन । एउटा कुनामा म्याक्डोनाल्ड्सका बर्गरहरु ठीक बिपरिततिर रहेका हेसबर्गरका बर्गरहरुलाई घुरेर हेदै छन । रेल वे स्टेसनको बाटोतिर दुई सुरक्षा गार्ड घुरेर बसेका छन बाटोमा जात्रा गरेर सुतिरहेको जडियालाई । त्यही रमिता हेर्दै दुई जवान युवतीहरु अर्ध स्तन प्रदर्शन गर्दै छन । म युवती भन्दा माथिल्लो तल्लाको रेलिङमा अढेस लगाएर उभिएको छु । म कहिले उठ्न नसकेर लड्दै - ढल्दै गरेको जडियालाई हेर्दै छु त कहिले नजानिदो किसिमले ति युवतीहरुलाई । वीर गोर्खालीको छोरो भए पनि म ति युवतीको अनुहारमा एक पटक भन्दा बढी दोहोरो हेर्न सकिन । एकै पटक म स्क्यानरले स्क्यान गरे जसरी तिनको आकृती मानस पटलमा उतारे । आखी भौ खुईलाइेको रहेछ,र खुइलिएको ठाउँमा फेरी बैजनी रङको धर्का बनाएको रहेछ । नाकमा मेरी हजुरआमाको जस्तो बुलाखी लगाएकी रहेछिन । आँखामा गाजल लत पत गरिएको रहेछ । ओंठको दुबै कुनामा कालो औठी लगाइएको छ । च्यापुमा कालो कालो तीन वटा टप लगाएकी छिन । उनको कपाल सप्त रङ्गी, शरीर जुन ठाउँमा ढाक्नु पर्ने हो त्यहा च्यातिएको थियो । गोरो छाला ,पातलो शरीर । शरीरको अनुपात भन्दा ठुलो स्तन । एक हातमा बियरको बोतल लिएर शरीर लथालिङ छोडेर बसेकी थिईन, दोश्रीसँग बात मार्दै । म दोश्रीलाई पनि हेर्न चाहन्थे तर उनी र म बिच एउटा पिलर थियो । जसले मेरो नजरसँग ठक्कर दिन्थ्यो बेला बेलामा ।

मेरो पेटमा मुसा बिरालो छोइडुम खेल्दै छन । म्याक्डोनाल्ड्सका बर्गरहरुले मलाई जिस्काइ रहे जस्तो लाग्छ । तर अफसोच म गौ माता खादिन । म सँग बिकल्प पनि थिएन । केही नेपाली मित्रलाई पर्खि रहेको छु । उनीहरु जहाज धोइ पखाली गरेर आउँदै छन त्यो बाटो । जडिया कहिले जुरुक्क उठ्थ्यो र ढल्मलिदै फेरी अर्को ठाउँ म पछारिन्थ्यो । त्यो दृश्य देखेर दुई युवती शरीर छोडेर मरी मरी हास्थे । मलाई जडिया ढल्नुमा कुनै नौलो लाग्दै न थियो । त्यसकारण म उनीहरु पट्टी ध्यान दिन्थे । कस्तरी हास्थे लाग्थ्यो कि संसारमा दुई जना मात्र छन । हाँस्दा यसरी जिउ छोड्थे कि उनमा छोप्नु पर्ने र जोगाउनु पर्ने कुनै अङ्ग नै छैन । उनी सानो सानो कुरा पनि ठुलो हसाइको इसियु बनाउदै थिइन । अचम्म लाग्थ्यो ।

यही क्रममा मैले पूर्व परिचित फिन्ल्यान्डको स्थायी बसोबासको अधिकार पाएको ब्यक्ती देखे । उनी नेपाली हुन । युवती झनै बेहोसियार भएर हासेको बेला उनलाई हेर्न छोडेर ति ब्यक्तीलाई हात हल्लाएर ईशारा गरे । उनले देखे तर नदेखे जस्तो गरे । फेरी हल्लाए । उनी फर्केर त हे रे तर त्यो बेला सम्म उनी हिंड्ने भर्र्याङ्मा पाइला राखिसकेका थिए । म हतार हतार त्यस तर्फ दौडिए । लामो भर्र्याङ् पार गरेर तलसम्म पुग्दा उनी मेट्रो चढी सकेका रहेछन । पुन हिंड्ने भर्र्याङ्मा फर्किए । युवती भए ठाउँमा । तर अफसोच जडियालाई गार्डले बाहिर लगिसकेछन । जडिया नभए पछी युवती पनि रमित नभएर बिलिन भएछन । म सोच मग्न भए । ति पि आर होल्डर थिए जसलाई भेट्न युवती छोडेर मेट्रो सम्मा दौडिए । केही समय अगाडि सम्मा साख्य झै गर्ने अहिले पि आर पाए पछी बोल्न नि पैसा लाग्ने जस्तो । क्या अचम्म यो ठाउँ । पि आर हुनेले नहुने नेपालीलाई मान्छे गन्दैन । जागिर पाउने नेपालीले नपाउने नेपालीलाई मान्छे गन्दैन । दुई बर्ष अगाडि आउने नेपालीले एक बर्ष अगाडि आउने नेपालीलाई मान्छे गन्दैन । कस्तो ठाउँ हो यो ? फिन्ल्यान्डको अर्थतन्त्र समाजबादी हो , यहाँका मानिस मानिस बीच समानता भाव छ । कोही सानो छैन कोही ठुला छैनन । तर अफ्सोच हामी नेपाली निकै ठुला सामन्तबादी हौ । सानो सानो कुराको आधारमा अर्कोलाई हेप्न र दलाउन माहिर छौ । सोच्दा सोच्दै नेपाली मित्रहरु आए । सँगै मेट्रोमा प्रबेश गर्यौ ।